Գոյութենական վտանգի առջև կանգնած պետությանն ու ժողովրդին կեղծ առաջնորդությամբ մոլորեցնողներն արժանի են դատապարտման ու պարսավանքի։ Քաղաքագիտական իմաստով այն ինչ հիմա տեղի է ունենում դասական պոպուլիզմի դրսևորում է, որտեղ պետությունը փրկելու ու ազգային շահերին վերադարձ կատարելու առերևույթ հռետորաբանությունը քողարկում է թաքնված դրդապատճառները՝ եսակենտրոնությունն ու իշխանատենչությունը:

ՔՊ-ն, իր պարագլխով, անդառնալի վնաս է պատճառել Հայաստանին և Արցախին՝ թշնամուն է հանձնել մեր հայրենիքը: Քաղաքագիտության դասական սահմանմամբ՝ այդ խմբակը կոլաբորացիոնիստական է, դավաճանական:

Հիմա ՀՀ-ում պայքարում ենք խաղամոլության, օնլայն խաղերի դեմ։ Եկեք հասկանանք, թե այս ազգին երբ ու ով դարձրեց խաղամոլ։

Մարտի 3-ը Ա․Մանթաշյանցի՝ հայոց բարեգործության գագաթի ծննդյան օրն է, մարդ, որն իր ողջ գիտակցական կյանքում՝ 45 տարի շարունակ, քսակը լայնորեն բաց պահեց իր ժողովրդի համար։ Առանց որևէ մեկի օգնության, մեն-մենակ, Աստվածատուր ձիրքի շնորհիվ նա դարձավ բանկատեր, կալվածատեր, նավատեր, «նավթարքա»։

Պատերազմները հաղթում կամ պարտվում են նախ մայրաքաղաքներում… Ինձ հաճախ են հարցնում,ո՞ր Հայաստանում կուզենայի ապրել։ Ասեմ` այդպիսի Հայաստանում մենք բոլորս ապրել ենք, ապրել ենք համախմբված ու միասնական։

Մինչև 1990 թվականը ԽՍՀՄ կոմկուսը տանում էր փոքրիշատե պիտանի կադրային քաղաքականություն՝ իրենց նվիրված, համեմատաբար նեղ շրջանակի մեջ ներառված մարդկանց միջից։

Ուղեղով աղքատը, կամ «աղքատությունը մեր/իր ուղեղում է» թեզ-իրողության կրողը չի կարող ազգի, քաղաքացու, պետության անվտանգության գաղափարախոսության կրող լինել, նա միայն հարճ ու հանձնվողի մոտեցման հեղինակ ու դավանող կարող է լինել, ուր կենցաղային՝ մտքով աղքատի երջակության բանաձևը կուշտ փորով սպառողականություն դավանելն է, ծառա ու սպասարկու լինելը:

Եթե մեզ թվում է, թե մեր կիսաձայն, ծույլ ու մշտապես անկազմակերպ աջակցությամբ կարողանալու ենք օգնել Բաքվի բանտերում տանջամահ արվող մեր հայրենակիցներին, ապա չարաչար սխալվում ենք...

Հայաստանի օրվա իշխանությունները այդպես էլ չհասկացան, որ Արցախից բռնի տեղահանված մեր հայրենակիցները ոչ թե ժամանակավոր ֆինանսական օգնության կարիք ունեն, որը հիմնականում չի համապատասխանում նրանց իրական կարիքներին, այլ իրական կարիքների գնահատման հիման վրա տրված երկարաժամկետ լուծումների:

2000 թվական: Փետրվարի 18: Այս ամսաթիվը մեր ժողովրդի կյանքում կարևորագույն իրադարձություն է: 25 տարի առաջ այս օրը Փարիզի Պեր-Լաշեզ գերեզմանատնից հատուկ արարողակարգով Հայրենիք բերվեցին Անդրանիկ Օզանյանի մասունքները՝ Զորավար, որի բարձը Հայաստանի լեռներն էին, իսկ ամենաբաղձալի երազանքը՝ Հայրենիքի ազատագրումը: Նրա անունն ու ոգին դաստիարակեց սերունդներին, որոնք հետո պետք է կռվեին Սարդարապատում, Մեծ Հայրենականում և ազատագրեին Արցախը: